evim her zaman için en mutlu olduğum, en çok konuştuğum, en çok içinde bulunmak istediğim mekan olmuştur benim için. okuldan koşa koşa döndüğüm, soğuk günlerde içinden çıkmak istemediğim, akşam gezmeleri yerine pijamalarımı giyip televizyon karşısında oturup sakin sakin çayımı içtiğim yegane mekan. bu mekanın güzelleşmesini sağlayan, içindeki huzuru koruyan bir anne.
ev hayatım böyle huzurlu giderken (ve ben evde milyonlarca saat harcarken) huzur koruyucu olarak görülen kişinin hareketlerindeki değişmeler evde oturma isteklerimi azalttı. tam da kendimi soyutlamış, 'sade yaşam' formatına dönmeye çalışırken evde istenmeyen kişi pozisyonuna düştüm. şimdi dışarıda ve dışarıdakilerle olmak daha cazip gelmeye başladı. bu gezentilikler hiç bir zaman benim için izin kapsamında olmamış, her zaman için sadece kapıdan çıkarken 'gidiyorum' cümlesiyle yetinilmişti. -yine- son zamanlarda baş gösteren bir 'savcı' özentilikleri bu çıkışları da zorlamakta. 'nereye?', 'ne zaman?', 'napıcaksın?', 'nasıl?', 'kimlerle?' sorularıyla 5n1k programına katılmış konuklar gibi terliyorum, bunalıyorum, programı terk etmek istiyorum.
istiyorum ki, evde kendi kendime olduğum saatler artsın, üstümde baskı yaratmaya çalışanlar azalsın -mümkünse yok olsun-, beni bana bıraksınlar birazcık. bu bağlamda black sabbath - solitude günün şarkısı olmayı hakediyor.
Önceki Yazýlar:
Copyright
en iyi görüntü, imanlý bir beyin ve erdemli gözlerle elde edilir, çalmak çýrpmak ise dinimizce günah olduðu gibi ahlaksýz bir davranýþtýr.
