plasticwings.org

yıllarca otobüslerde muhabbet etmekten ve dışarıyı izlemekten uyumaya vakit bulamayan birisi olarak son bir yıldır gelişmekte olan 'nerde olsa uyurum' konseptine tamamen alışmış olmam garip geliyor. ayrıca farkettim ki taksim'den eve (ataköy) gelirken unkapanı köprüsü'nde kafayı koyup, ömür olmadı incirli'de uyanıyorum saat kurmuşçasına. dün bahçeşehir'de oturan bir arkadaşın evine giderken de yine her zamanki yerde, bu sefer son durakta ineceğim için de kasmadan yatarım diye düşünürken uyuklamaya başladım. uyandığımda şaşırtıcı bir şekilde ömür'de olduğumuzu görüp vücudumun biyolojik saatine hayran oldum. daha sonra hiç uyuyamadım, o ayrı.

derbiyi beklerken turkcell'in muhteşem(!) hizmeti golcell sayesinde tansiyonum bir kaç kat daha artıyor. ucuz kelime oyunları, "bizim taraftarımız sizinkini döver" şeklindeki ilkokul düzeyi yaklaşımlar ve abuk subuk benzetmelerle uğraşan insanlara hafif bir gülümsemeyle de bakmıyor değilim. gülümserken de pek sevgili duztman'ın şahane ultraslan polarının iki kolundaki kabartmalar geliyor aklıma (bilen bilir), daha da bir keyifleniyorum.

mtv'nin yayınlayacak birşey bulamadığında her zaman prim yapacağını bildikleri için nirvana'nın unplugged in new york'unu yayınlamalarını da protesto ediyorum. kendimle çelişkiye düşercesine de nirvana - on a plain'i günün şarkısı ilan ediyorum (bu arada en sevdiğim lirik sitesinin yeniden açıldığını farkettim), ve hatta ne kadar uzun zamandır günün şarkısını seçmediğimi farkedip şaşırıyorum. *hah*

en iyi görüntü, imanlý bir beyin ve erdemli gözlerle elde edilir, çalmak çýrpmak ise dinimizce günah olduðu gibi ahlaksýz bir davranýþtýr.