"hangisi önce geldi? müzik mi mutsuzluk mu? bazı insanlar çocukların silahlarla ya da şiddet dolu bilgisayar oyunları oynamasından; bir çeşit şiddet-kültürünün onları ele geçireceğinden kaygılanıyorlar. kimse o çocukların binlerce -resmen binlerce- kalp acısı, reddedilme, ıstırap ve ziyan şarkısı dinlediğini önemsemiyor.demiş yazar. süper bir argüman. sinemaya ve edebiyata da hiç sorunsuz uygulanabilir. baktım da, "insan insanı siker mi?", "aman da insan doğası ne kadar karanlık", temalarının havalarında uçuşmadığı film yok. "insan nedir" daha bilmeden ufacık tefecikten izlediğimiz türlü film vermiş zaten hayatın özetini. (ne bileyim, emrah filmleri, bilimkurgu külliyatı, hatta masallar!?)
pop müzik dinlediğim için mi mutsuzdum? yoksa mutsuz olduğum için mi pop müzik dinliyordum?"
bir de tersi eserlerin "dandik" olduğu genellemesi vardır. biraz hazin, bolca gerçek. (yani ne bileyim; genelde sadece "hayır insan ruhu cici bişeydir" deyip de ikna etmeyi önemsemeyen filmler bilmemneler.)
bıraktım oscar neyse, cannes'da ödül alan filmlere bakın lütfen. nerdeyse filmine "insan: dünyanın pisliği" adını koyana girişte veriyolar palmiyeyi.
sonra "niye insanlardan nefret ediyosun ulan?" diye soruyorum kendime. al bana cevap.
(böyle bir iddianın, insan ruhu hakkında yorumu pek de kötümser olmayan bir film/kitap tarafından yapılması onu asıl ilginç kılan şey sanıırm bu arada.)
(ayrıca genç yaş ve bilim kurgu dedim ya, bu durumda star wars'u dışta tutmamı isteyenler olabilir karamsarlık konusunda. yanılıyorsunuz; o serideki hiçbir yaratığın insan olduğuna dair bir kanıt yok filmlerde. ha tabi, hepsi insanlar tarafından canlandırıldı, o ayrı.)
son olarak insanlık hakkında iyimser durmuş gibiyim ama, bu kadar aklı başında adam iddia ediyorsa haklı oldukları birşeyler kesin vardır diye de düşünmüyor değilim. çıkmazlardayım.
