bireysel olmaya alıştırıyorum çevremdeki bazı insanları. onlar da 'biz' yerine 'ben' kullanmaya başlıyorlar yavaş yavaş. ama bir konu var ki, onda ben bile 'biz' demeyi, iki kişilik düşünmeyi, ortak hareket etmeyi seviyorum. sevgi partikülü olan insanlardan hoşlanmasam da, söylemekte zorlandığım kelimeler, kurmakta çaba sarfettiğim cümleler dilimin ucuna kadar gelip, tekrar geldikleri derinliklere döndükleri için rahatsız hissediyorum kendimi.
"başlamak bir işi bitirmenin yarısıdır." sözünden de nefret etmekteyim şu sıralar. belki de bitmek fiilinden, bitişlerden, sonlardan hoşlanmıyorum sadece. daha yeni yeni alışmaya başlamışken 'yeni başlayan' olaylara, bittikten sonra ne yapacağımı düşünmek mide ağrıları veriyor ve akabinde heyecan yerine sıkıntıdan talcid arayışlarına sokuyor beni.
fikirleri beğenilen bir kişi tarafından edilen "fanatiklik iyi birşeydir, hayatı sevme derecesinin yüksekliğini gösterir." lafı tarafımca çok başarılı bulunuyor ve küfürbaz holiganlara olan sevgim bir kat daha artıyor. her güne bir şarkı tayin etme hakkımı bir kez daha kullanıyorum ve her ne kadar sözleri alakasız olsa da sırf adı için seçiyorum smashing pumpkins - the end is the beginning is the end'i.
Önceki Yazýlar:
Copyright
en iyi görüntü, imanlý bir beyin ve erdemli gözlerle elde edilir, çalmak çýrpmak ise dinimizce günah olduðu gibi ahlaksýz bir davranýþtýr.
