plasticwings.org

o kadar hızlı geçiyor ki günler ne yaptığımı, ne zaman yaptığımı, kiminle yaptığımı birbirine karıştırıyorum artık. gelen telefonlarla hareket etmeye ve fazla düşünmeden yaşamaya alışmak hiç de zor olmadı. zaten hep aradığım ve yapmaya çalıştığım buydu. eskiden on gün öncesinden ne yapacağını kararlaştırmış ve takviminin bir köşesine not almaya alışmış birisi olarak, 3-4 gün sonra geçen günlere çarpı koymak ve yaptığı şeyleri hatırlamaya çalışmak oldukça garip.

şarkılara yüklenen anlamları notepadlere kitlemeye, kokuların anımsattığı şeylerden uzak durmaya çalışırken belki de bir kısım arkadaştan bulaşan atkı ve çorap manyaklığı içinde buldum kendimi bu sefer. alışveriş yapmanın dayanılmaz çekiciliğine kendimi kaptırmayalı seneler olmuşken bir anda o çılgınlığa geri dönüş bünyemi sarsmadı değil. yine de patlak lastikler, soğuk havalar, tabu çılgınlığı, yemek yemekten overdose olmak, nargile içme dersleri, sabahlara kadar yapılan film partileri, arkadaş muhabbetleri, her türlü ortamda uyumayı becerebilmek, artan sigara tüketimi, anneyle eski günlere dönmek, süngerlerle hikaye yazmak, uzakta olanları özlemek mutlu ediyor beni. kendi kendine gülen, her kelimeyle ilintili anlatacak şeyler bulmak kadar keyiflisi olmasa gerek.

kısa olan her şarkı güzel, güzel olan her şey kısa. "tadı damağımda kaldı." demek o kadar da kötü bir şey değilmiş. o halde klasikleşmiş bir şekilde şarkı gelsin, yazının sonunu bağlayamadığımı çaktırmasın, günü kurtarsın; oasis - (what's the story?) morning glory.

en iyi görüntü, imanlý bir beyin ve erdemli gözlerle elde edilir, çalmak çýrpmak ise dinimizce günah olduðu gibi ahlaksýz bir davranýþtýr.