plasticwings.org

kapısının önünden her geçene kapı deliğinden bakan kadınlardan, her duyduğu sesin ne olduğunu merak eden insanlardan nefret eden birisi olarak şu merak denen illetin bende de olduğunun farkına varıp deliriyorum son iki gündür. herkesin, herşeyin gözümün görebileceği uzaklıkta veyahutta yaptıklarımdan haberim olacağı mesafelerde olmasını istiyorum. belki alışmam lazım.

televizyonda anlamsızca kanal değiştirirken rastladığım shirley manson şoka soktu beni. geçmişin kızıl saçlı, kırmızı dudaklı, ıslak göz makyajlı idolü(m); civciv sarısı saçları, ona uyan abuk subuk renk kaşları ve inanılmaz kötü giyim tarzıyla çekiç gibi vurdu kafama. halbuki biz onun only happy when it rains'deki basit elbisesine, milk'deki makyajına, special'daki kırılganlığına, queer'deki agresifliğine, stupid girl'deki karizmasına hasta olmuştuk. zaten albüm soundları da shirley'nin saçlarıyla paralel gider olmuş, gün geçtikçe rocktan uzaklaşıp 'light' formlara kavuşmuştu, pek bir şen şakraktı.

olmamış çocuklar olmamış diyorum pazar keyfi'nde rüküşleri seçen amcanın ses tonuyla. sırf geçen senelerin hatrı, shirley'nin karizması ve her şeye rağmen mükemmel olan debut albümleri için günün şarkısını garbage - only happy when it rains seçiyorum havalara da gönderme yaparak.

(* but satisfaction brought it back)

en iyi görüntü, imanlý bir beyin ve erdemli gözlerle elde edilir, çalmak çýrpmak ise dinimizce günah olduðu gibi ahlaksýz bir davranýþtýr.