plasticwings.org

yarından itibaren başlayacak olan ailesel ve sağlıklı günlerime start verircesine büyük bir bardak süt ve diyet grisinilerle oturuyorum bu kez bilgisayarın başına. yatağımda uzun süre yatamayacağımı bilmek acı olsa da, özlenen kişileri görmek adına bayramın ne kadar güzel birşey olduğunu düşünüyorum bir kez daha.

bayram özlenen kişileri getirdiği gibi, yokluğunda eksikliği duyulan kişileri de götürüyor uzaklara bir bir. hiç gitmelerini istemesem de ailelerini görme haklarını asla kısıtlayamayacağımı bildiğimden çaresiz boyun eğiyorum bu gidişlere. ama bilmiyor hiç biri gittiklerinde benden de bir parça onlarla beraber gidiyor, bir parçasını kaybetmiş ben sersemliyorum burda. yine de "life carries on" diyorum peter gabriel amca'nın da yardımlarıyla.

ramazan davulcusunun gürültüsünü son kez duyarak yatmaya hazırlanıyorum kafamda bin bir soru işaretiyle. gün içinde olanları tartmaktan, söylenen sözleri düşünmekten beynim uyuşmuş bir şekilde yaptığım hareketleri ve o hareketlere verilen karşılıkları gözden geçiriyorum. farkına varıyorum ki bunların büyük bir kısmı tek bir kişiyle ilgili. beynimi bu kadar meşgul eden bir kişiye nasıl olup da hâlâ istediklerini veremediğime şaşıyorum, akabinde üzülüyorum.

salı günlerini hiç bir zaman sevmemiş bir insan olarak şarkı bulmakta bile zorlanıyorum. radiohead - creep mi desem, bush - letting the cables sleep mi? ingilizce şarkı sözlerinin yarattığı anlam karmaşası yüzünden mfö - ağlamakla olmaz sevgilim'i seçiyorum bu sefer, yanlış anlaşılmaktan korkarak.

en iyi görüntü, imanlý bir beyin ve erdemli gözlerle elde edilir, çalmak çýrpmak ise dinimizce günah olduðu gibi ahlaksýz bir davranýþtýr.