ne kadar çok insan tanıdığına şaşanlardan olmaktansa, aslında ne kadar küçük ve herkesin birbirini tanıdığı bir çevrede olduğuma şaşanlardan biri oluyorum son zamanlarda. herkesin birbirini tanıdığı ve sürekli birbirinin lafını döndürdüğü ortamlardan sıkılmış birisi olarak, anadolu'nun ücra yerlerinden gelmiş bir iki alakasız insan tanıyıp, onlarla takılmak istiyorum artık. alkolsüz de eğlenebileceğim gerçeğini kavradıktan sonra, az insan tanıyarak da yaşayabileceğim gerçeğine geldi sıra.
durumu kurtarmak adına bile olsa yalan dolan dolu mesajlar hiç hoşuma gitmiyor. bazı şeyleri saklamak adına yapılanlar rahatsız edici boyutlara gelmeye başlamışken, saklamam gereken bir şey daha olduğunu farkedip nabza göre şerbetçi modunda gezmeye başlıyorum. şu sıralar en çok ihtiyaç duyduğum kişi uzun süredir kendi havalarında olduğu için ondan da yardım isteyemiyor, ve hatta bu akşam aramıza kilometrelerin de girdiğini farkedip iyice kahroluyorum.
keyfi bozan telefon seslerinden, cep telefonlarından, ve hatta telefonda konuşmaktan nefret eden bir insan olarak bugün o küçük alete bir kez daha lanetler ediyorum. son zamanlarda telefonda konuşulan kişiler pek de olumlu şeyler söylemediği için, çalan her telefona ürkerek bakıyorum. cep telefonu yokken nasıl yaşadığımızı hatırlamaya çalışıyor, bulamayınca da kendime sinirleniyorum.
günün şarkısı geleneğini bozmayıp, her şalan şarkıya 'aa bu olsun bu olsun', 'yok yok değiştirdim bu olsun' diyen arkadaşa inat, hiç düşünmeden buluyorum bugünkünü de sözlerinin daha dikkatli okunmasını önererek; muse - muscle museum
Önceki Yazýlar:
Copyright
en iyi görüntü, imanlý bir beyin ve erdemli gözlerle elde edilir, çalmak çýrpmak ise dinimizce günah olduðu gibi ahlaksýz bir davranýþtýr.
