plasticwings.org

"sen mi yazacaksın, ben mi yazacağım" derken şimdi başıma kaldığını farkettiğim bir konser yazısıdır bu. bir kaç yerde okuduğum kapıların geç açılması, güvenlik görevlilerin sert tutumları vs. gibi sorunların hiç birine bulaşmadan içeride bulduk kendimizi.

bundan sonrasında başladı herşey. almora'nın knight errant'ı aratmayacak güzellikte bir grup olduğunu az çok farkettik vokalistlerinin sopa yutmuş olmasına rağmen. erdem beyler çıktı sonra sahneye. son konser olduğundan mıdır nedir çok zıplamadılar hoplamadılar bunlarda. yavaş yavaş dolan konser alanında izleyiciye ulaşan son grup radikal sesler oldu. kafalarda su şişeleri patladı, gruba hareket çeken bir kişiyi dövdüler, bolca hopladılar zıpladılar.

sonra konserin en önemli yerine geldik. kanlı rotting christ gele gele "teşekkürler istanbul" demeyi öğrenmiş en sonunda. bir de vokalistlerinin el çırpıp "ağııı" dedirtme isteği vardı ki kıramadık kendisini. en çok beklediğmiz konser olan opeth'in soundcheck'i de bir o kadar uzun sürdü. bir daha geleceğiz, son zamanlarımızdaki en iyi konserdi geyiklerinden sonra 5 şarkı söyleyip yine gelme sözü verdiler. ne kadar tutarlar bilemem ama daha sonra çıkan kreatÖr kafamızı sikti resmen. alman trash metalinin geldiği noktanın doruk olduğunu istemeye başladım bir an, eğer daha gidebilecekleri üst nokta varsa kolon üreticilerinin sevineceği kesin. altı yaşımdan beri metalci olamadığım için yetmiş yaşındaki dio'nun zevkine varamadım. zaten tayt metali de hiç sevmem.

en iyi görüntü, imanlý bir beyin ve erdemli gözlerle elde edilir, çalmak çýrpmak ise dinimizce günah olduðu gibi ahlaksýz bir davranýþtýr.