plasticwings.org

bir kısım insanın öve öve bitiremediği pek saygıdeğer nilüfer, ki halk arasında süper kekli otobüs diye bilinir, kamil beyler yerine tercih ettiğimiz dönüş yolu taşıyıcısı oldu bu sefer. annemin bütün dırdırlarına rağmen sonuna kadar savunduğum bu otobüsçük beni sırtımdan vurdu.

otobüse ilk bindiğimizde koltuktaki yastıkları görüp sevindik ama daha sonra başımıza gelmeyen kalmadı. önce muavin abinin bardakları kafamıza düştü, sonra oramıza buramıza kahve döküldü. hadi neyse otobüs sarsıntısıdır, normaldir derken bursa'nın abuk bir yerinde otobüsün mazotu bitti. şoför bey amcalar ellerinde boş kola şişeleri yürüyerek mazot alıp döndüler. (koltuk altına bişeyler sıkıştırıp benziciye yürüme durumu başka şeyler çağrıştırdı bana, akşam akşam hislendim.) mazot aldıktan sonra çok şükür yola çıktık. bu sefer de geç kalmamak için gaza yüklenen şoförcüm "gemlik'e doğru denizi göreceksin şaşırma"yı "gemlik'e doğru denize dalacaksın şaşırma"ya çevirdi. bütün zorlukları atlatıp otogar'a geldiğimizde tonluk çantalarla baş başa kaldık, bu sefer de servis gelmedi. yaklaşık 10 saatlik yolculuktan sonra eve geldiğimde baygınlık geçirdim.

en güzeli evinde oturup, insanların sana gelmesini beklemekmiş, bunu da öğrendik.

en iyi görüntü, imanlý bir beyin ve erdemli gözlerle elde edilir, çalmak çýrpmak ise dinimizce günah olduðu gibi ahlaksýz bir davranýþtýr.